پاورپوینت بررسی معماری و سازه استادیوم المپیک مونیخ 
 
بخشی از مطلب
سیستم سازه ای سقف این استادیوم (1972: مونیخ، مهندس معمار: بهنیش و همکاران، مهندس سازه: فرای اوتو، لئون ، هاردت و آندره) کابل مضاعف است که در ظاهر رفتاری مانند سازه های چادری دارد. این ساختمان برای بازی المپیک سال 1972 طراحی شد که زمین های ورزشی، زمین مسابقات دو میدانی ،اسب سواری و فوتبال را در خود جای می دهد. این استادیوم از آن زمان تاکنون برای مسابقات و فعالیت های اوقات فراغت به کارمی رود. 
در حقیقت مجموعه طراحی شده به وسیله بهنیش برای المپیک شامل استادیوم، یک سالن ورزشی (با ظرفیت 1400 نفر برای ژیمناستیک، هندبال، بستکتبال و دیگر فعالیت های دالخ سالن) ویک سالن شنا(با ظرفیت 8000 نفر برای شنا  شیرجه) است. تمامی این فعالیت ها در زیر زمین قرار داده شده است. فعالیت های خدماتی و پشتیبانی در زیرزمین و در زیر جایگاه ها قرار گرفته اند. سقف های کابلی، یک بخش مرکزی برای مسابقات و یک فضای وسیع با ایجاد سایبان در محوطه را فراهم می سازند. با مساحت 800800 فوت مربع (74 هزار متر مربع) یکی از بزرگترین سازه های کششی در جهان در زمان ساخت خود به شمار می رود. طراحی و اجرای این سقف پیشرفت مهم و قابل توجهی در توسعه و گسترش سازه های کششی که برای اولین بار در کتاب فرای او تو مطرح گردیده بود محسوب می شد. 
 
: استادیوم المپیک مونیخ، نمای خارجی
این ساختمان دارای سازه ای با کابل پیش تنیده است که خصوصیات کابل های مضاعف برای مقاومت در برابر نیروی باد را نیز دارد و متشکل از کابل های فولادی با سه قطر مختلف می باشد. شبکه عریض بام، ترکیبی از کابل هایی با قطر 1 اینچ (25 میلیمتر) است که به صورت جفت های 2 اینچی (50 میلیمتر) با فاصله 30 اینچ (76 سانتیمر) از یکدیگر در هر جهت با یک اتصال گیره ای در نقاط تقاطع به یکدیگر مهار شده اند .
 
 
 
این اتصال برای نصب پانل های آکریلیک نیز استفاده شده است که در مجموع 137 هزار عدد از آنها مورد نیاز بوده است. قطر کابل های مورب کنازی برابر 1/ 3 اینچ (80 میلیمتر) می باشد قطر بزرگترین کابل ها 7/4 اینچ (120 میلیمتر) است و به عنوان طنابها (برای اتصال کابل کناری به پی ) مهارها(اتصال خط الراس ها به بالای دکل ها) و کابل زنجیره واره اصلی با طول 1440 فوت (439 متر) که لبه جلویی را نگاه می دارد به کار رفته است. کابل اصلی برای تحمل بار کششی بیشتر از 5000 تتن (4530 تن متریک) طراحی شده است و متشکل از یک دسته ده تایی از کابل های بزرگ می باشد (ناشر، 1971، 1972)
تکیه گاه اصلی عمودی به وسیله دوازده ستون با لوله فولادی با ارتفاع متغیر از 165 تا 262 فوت (50 تا 80 میلیمتر)  وبا قطری بیش از 5/11 فوت (5/3 متر) با ضخامت دیوار بیش از 3 اینچ (75 میلیمتر) تامین گردیده است. این ستون های عظیم در پشت تماشاچیان به منظور ایجاد دید مناسب قرار گرفته اند. کابل های مهار به صورت قطری از بالای هر ستون به خط الراس شبکه کابلی کشیده شده اند. در نتیجه سایبانی روی جایگاه ایجاد می شود که به نظر می رسد بدون هیچ گونه تکیه گاه نمایانی شناور می باشد. سقف در جهت مخالف بر روی جایگاه قرار دارد که فاصله آنها در پشت جایگاه کمتر می شود در نتیجه رانش قابل ملاحظه کابل اصلی را در جلو متعادل می کند دو مساله مهم در حین اجرای ساختمان به وجود آمد که قبلا در طراحی دیده نشده بود طرح پیشنهادی اولیه یک پوششپلی وینیل کلراید بود که سقف معلق پلی استر در زیر شبکه کابل ار می پوشاند(مشابه غرفه آلمان در نمایشگاه بین المللی مونترال)گر چه به منظور تامین نور مورد نیاز و رضایت بخش برای تلویزیون های رنگی، پانل های توپرآکریلیک در قاب هایی که در بالای شبکه کابل قرار دارند، نصب گردید.
مساله دوم نوع اتصالات در پی  ها بود که از ابتدای کار مهندسین فرض کردند که کابل های سازه ای در زمین باید به وسیله اتصالات پیش تنیده نگاه داشته شوند که راه حلی قبال قبول حتی برای سازه ای دائمی بود ولی ساختمان های محلی نیاز به پی های سنگین  هزینه زیاد دارند. پایه های بتنی غول پیکر با ارتفاعی بیش از 60 فوت (3/18 متر)  و عرض 20 متر (1/6 متر)
ولی این مشکلات چیزی از زیبایی های بصری و موفقیت های مهندسی این ساختمان کم نمی کند آنچنان که یک منتقد اشاره می کند دورتر از استادیوم المپیک سقف آن شبیه به باله نهنگ به نظر می رسد، با پوسته ای عظیم که در زیر نور خورشید شبیه سطحی پهناور از ژلاتین دیده می شود. هشت ستون عظیم آن به طور مشخص حالت کششی را در آن نشان می دهد بهترین منظری که از پایین می توان دید، زمین دو و میدانی است. از این نقطه سایبان به طور شناور بر روی استادیوم، بدون وزن و شفاف شبیه تمامی شاهکارهای مهندسی به نظر می رسد ولی آیا ورزشکاران فرصت دیدن آن را دارند. 
و....